Hep güzelliklerine dışardan baktık.Gündoğuşunda, vapur sirenleriyle uyandırdık İstanbul'u.Eve dönüş yolunu bulamayalım diye,simit parçalarını martılara emanet ettik,Hansel ve Gratel'e inat.Ve şişede balık olduk,
yãre yaktığımız şarkıları denize akıttık demlenirken,"İstanbul'u sevmezse gönül, aşkı ne anlar"dı en nihayetinde...
1 yorum:
martılara güven olmazdı ama biz bilirdik ezberden nasılsa dönüş yolunu, nerde olursak olalım adı bir deniz feneriydi ve fısıldardı bize rotamızı... döndük işte istanbul'dayız yine; aşkı bize öğreten o tılsımlı şehirde...
Yorum Gönder